متاسفانه شعر مناجاتی کم داریم

سید محمد حسین ابوترابی، مسوول کارگاه شعر حوزه هنری قزوین معتقد است: شعری که به خودسازی انسان توجه دارد و از نجوای انسان با خدا حکایت می کند، شعر رمضانی می توان به شمار آورد.سید محمد حسین ابوترابی، در گفت و گو با آینده روشن گفت: گذشتگان ما بیشتر به موضوع رمضان و مناجات ها پرداخته اند، ولی در شعر معاصر چنین توجهی را نمی توانیم ببینیم. در شعر معاصر گه گاه حدیث نفسی رخ می دهد، ولی کم پیش آمده است که شعرهایی با توجه به درون انسان سروده شده باشد.  سید محمد حسین ابوترابی، مسوول کارگاه شعر حوزه هنری قزوین معتقد است: شعری که به خودسازی انسان توجه دارد و از نجوای انسان با خدا حکایت می کند، شعر رمضانی می توان به شمار آورد.سید محمد حسین ابوترابی، در گفت و گو با آینده روشن گفت: گذشتگان ما بیشتر به موضوع رمضان و مناجات ها پرداخته اند، ولی در شعر معاصر چنین توجهی را نمی توانیم ببینیم. در شعر معاصر گه گاه حدیث نفسی رخ می دهد، ولی کم پیش آمده است که شعرهایی با توجه به درون انسان سروده شده باشد.  ابوترابی با اشاره به این نکته که شاعران ما بیشتر شعر اجتماعی و عاشقانه سروده اند، گفت: متاسفانه ما شاعران کمی داریم که به درون گرایی توجه دارند. 

این شاعر درباره جایگاه قدر در شعر رمضان گفت: موضوع قدر زیر مجموعه شعر رمضان است و می توان گفت که شاعران معاصر ما به این موضوع نظر خاصی نداشته اند، در حالی که شاعران کهن ما موضوع قدر را موضوعی مهم می دانسته اند و در این باره اشعار فراوانی نیز سروده اند. شاعران کهن ما که به سرودن شعر عرفانی علاقه داشتند، به موضوع هایی چون رمضان، نیایش و قدر پرداخته اند و در زمینه سروده هایی از خود به یادگار گذاشته اند. 

وی در پایان تصریح کرد: شعر آیینی و عاشورایی داریم، و از سوی دیگر شعر عاشقانه و اجتماعی نیز داریم، ولی متاسفانه شعر مناجاتی نداریم و ما با این موضوع فاصله گرفته ایم. 

شعری از سید محمدحسین ابوترابی را با هم می خوانیم:
کوفه و مسجد و محراب و دریا دریا
می رود جوش و خروشی است مهیا دریا 

خانه را باید بشکافد و بیرون بزند
سال ها سال نشسته است شکیبا دریا 

حلقه در اما راه بر او می بندد
یاد یک خاطره می افتد این جا دریا 

سیلی صخره و دریای کبود و دود و...
حادثه هست نرو هیچ نگفتا دریا 

کوچه بستر شد و امواج به راه افتادند
کوفه در بهت فرو رفت خدایا دریا 

موج هایش بالا آمده بود از محراب
لحظه سبحان ربی اعلی دریا 

صخره ای افتاد و مسجد برداشت ترک
ناگهان پنهان شد بین ترک ها دریا